از سال 2001 ، خبرنگاری در افغانستان محبوبیت بیشتری کسب کرده و به طور قابل توجهی در جامعه به رسمیت شناخته شده است (آلتای ، 2014). تعداد برنامه های آموزشی ارائه شده نیز از آن زمان به طور قابل توجهی افزایش یافته است. در مقایسه با سایر کشورهای در حال توسعه ، افغانستان بیشترین تعداد برنامه های آموزشی را برای خبرنگاران در سال های اخیر ارائه داده است (آلتای ، 2014). همه این برنامه ها یک چیز مشترک دارند: آنها مدرک لیسانس را به عنوان بالاترین مدرک برای فارغ التحصیلان ارائه می دهند. در افغانستان هیچ مدرک کارشناسی ارشد (ماستری) خبرنگاری وجود ندارد. برای پاسخگویی به تقاضای زیاد ، کارآموزان می توانند در دوره های شیفت روزانه و شبانه شرکت کنند. در حال حاضر چهار مسیر آموزشی در افغانستان وجود دارد: آموزش سنتی دانشگاه ، انستیتوت های خبرنگاری ، برنامه های آموزشی شرکت های رسانه ای و برنامه های کوتاه مدت. مفاهیم آموزشی که ارائه می دهند بسیار متفاوت است.
در اینجا خلاصه ای از مطالب مربوط به آموزش روزنامه نگاری به صورت گرافیکی خلاصه شد
آموزش در دانشگاه ها
بیش از هفت دانشگاه در افغانستان دارای دانشکده خبرنگاری هستند: کابل ، مزارشریف ، هرات ، ننگرهار ، خوست ، قندهار و البیرونی. تقریباً 2000 تا 2500 دانش‌جو در آنجا تدریس می شوند (منبع: حضرت بهار 2020).
انستیتوت های خبرنگاری
از سال 2001 ، برنامه های آموزش غیر دولتی نیز در افغانستان وجود دارد. اینها شامل موسسه Nai Media (NMI) ، یک سازمان آموزش مستقل است که به طور انتفائی فعالیت آموزشی در این عرصه دارد. این موسسه توسط سازمان غیرانتفاعی نای تاسیس شد که متعهد به بهبود رسانه های محلی در این کشور است. این دوره آموزشی دو ساله شامل تئوری ، تحقیق و عمل است. فارغ التحصیلان این برنامه جای‌گاه خود را دارند و در همه بخش های رسانه ای در افغانستان فعال هستند.
آموزشهای ضمن کار و داخلی توسط شرکتهای رسانه ای
سازمان های رسانه ای اهمیت آموزش برای خبرنگاران را تشخیص داده اند و برنامه های آموزشی داخلی را ایجاد کرده اند. رسانه های تجاری بویژه طلوع، جوانان زیادی را از همه مناطق به کار می گیرد. فارغ التحصیلان این برنامه ها معمولاً به عنوان „خبرنگاران آموزش دیده در دوره های کوتاه مدت“ یاد می شوند. البته بخاطری‌که سند دانشگاهی دریافت نمی‌کنند (Wakili، 2007).
پروگرام های کوتاه مدت
برنامه های آموزشی اکادمیک و غیر آکادمیک قبلاً توسط سازمانها و NGO ها ارائه می شد. این برنامه های کوتاه مدت ، به ویژه دوره های کارآموزی را شامل می شد ، زیرا آموزش دانشگاه قبلاً آموزش عملی را ارائه نمی داد. مربیان آموزش غالباً خبرنگاران کشورهای غربی بودند که دانش خود را هنگام تعطیلات به خبرنگاران افغانستان منتقل می کردند. مشاهده شده است که در سالهای اخیر تعداد برنامه های کوتاه مدت به شدت کاهش یافته و این برنامه ها اکنون تقریباً وجود ندارند. احتمالاً ، با برنامه های طولانی مدت جایگزین شده اند.